Przedszkole Samorządowe nr 1 w Krzepicach

                                               Rozwijanie twórczych zdolności dzieci                      

              Twórca  to przede wszystkim osoba wrażliwa, spostrzegawcza, dociekliwa, otwarta na świat, posiadająca silną motywację do działania, niezwykle wytrwała. Myślenie twórcze zaś, to umiejętność szukania nowych rozwiązań i pomysłów. Już małe dzieci organizują przyjęcia dla lalek, na których piją na niby herbatę i zjadają  niewidzialne ciasteczka. Kamyki i patyczki zamieniają się w wymyślne dania. Dzieci często zmieniają i nadają inne znaczenie przedmiotom np. krzesło jednego dnia jest tronem, a innego wagonikiem pociągu. Z koca rozwieszonego między stolikami potrafią zbudować pałac. Wcielają się w postaci z bajek, wymyślając jednocześnie ich nowe przygody. Zdolności twórcze, talenty mogą być rozwijane lub tłumione przez środowisko, w którym dorasta dziecko. Dziś już wiadomo na pewno, że wszystkie dzieci są wyposażone w pewien potencjał twórczy i że to od zewnętrznej stymulacji zależy poziom twórczego rozwoju. Od wychowania zależy, czy młody człowiek będzie miał  wystarczającą motywację, aby od postawy twórczej przejść do twórczości. Dlatego ważne jest, aby rodzice i opiekunowie szanowali spontaniczność dziecka, pozwolili mu działać, starając się unikać zachowań, które w jakiś sposób mogłyby hamować dziecięcą ekspresję. Ważne jest także, aby dziecko pracowało samodzielnie, bez nadmiernej pomocy rodziców, którzy z dobrej woli wyręczają je, lub nieświadomie narzucają własną koncepcję realizacji pomysłu, ograniczając w ten sposób poczucie samodzielności. Dziecko bardzo chętnie angażuje się w różne działania, gdyż jest pełen energii i chęci, aby poznać to, co jest mu nieznane. Rysowanie, malowanie, lepienie z plasteliny i wycinanie są nie tylko sposobem ćwiczenia dziecięcych rączek. Poprzez rysunek dziecko wyraża własne myśli, uczucia i marzenia. Prace plastyczne można połączyć ze słuchaniem muzyki, która rozwija wrażliwość, otwartość i empatię. Muzyka powinna towarzyszyć dziecięcym zabawom ruchowym. Ekspresja twórcza dzieci wynika z potrzeby próbowania, eksperymentowania, ciekawości i chęci samodzielnego doświadczania  otaczającej je rzeczywistości. „Małych twórców” nie zniechęcają żadne trudności, nie oczekują także nagrody poza zadowoleniem z działania. Już u 4-5 latków można rozwijać wyobraźnię, prosząc o wymyślenie innego zakończenia bajek: np. co by się stało, gdyby Kopciuszek spotkał się z Królową Śniegu , a wilk z Czerwonego Kapturka z Królem Lwem? Warto zadawać pytania zmuszające do niekonwencjonalnego myślenia, np. co by się stało, gdyby kupno i sprzedaż jedzenia  były zabronione? Albo gdyby jesienne liście nie spadły z drzew? Nie jest tu istotne naukowe rozwiązanie, lecz popuszczenie wodzy wyobraźni. Jeżeli dziecko ma zdolność twórczego myślenia, to ze zwykłego patyka potrafi wyczarować sto różnych rzeczy. Ważne jest również, aby nie szczędzić dzieciom pochwał. Są dzieci obdarzone nieprawdopodobnym talentem. Jako 3 latki potrafią czytać, pisać,  liczyć lub grać na instrumencie. Bywa jednak też, ze świetnie  intelektualnie rozwinięty 5 latek nie potrafi porozumieć się z rówieśnikami. Zdolności poznawcze ma na poziomie 8 latka, a emocjonalnie pozostaje na poziomie 4 latka. Nie wie, co przeżywa, nie potrafi nazwać swoich emocji, ani wczuć się w uczucia innych. Dziecko wybitnie zdolne często rozwija się nieharmonijnie. Dlatego nie powinniśmy zapominać o  rozwijaniu umiejętności społecznych i sfery emocjonalnej. Zdolne dziecko może sprawiać kłopoty wychowawcze i zostać zaszufladkowane jako nadpobudliwe,  albo przeciwnie – wycofane. Nie wymagajmy od dziecka ciągłego potwierdzania nadzwyczajnych zdolności. Uczmy je cieszenia się z osiągnięć, ale także radzenia sobie z porażkami. Nadmierne wymagania zniechęcają –nie stymulują do rozwoju.

                                                                      7 cech postawy twórczej:

1. Szczególny sposób postrzegania świata                                                                                                                                              

2. Otwartość umysłu                                                                                                                                                                                         

3. Niezależność odwaga                                                                                                                                                                            

4. Brak obawy przed nieznanym                                                                                                                                                                

5. Zdolność koncentracji fascynacja zadaniem                                                                                                                                    

6. Zdolność do łączenia przeciwieństw                                                                                                                                                        

7. Życzliwe poczucie humoru

Opracowała: Janina Filak    na podstawie artykułu Bożeny Bojczewskiej „Twórca, czyli kto”

      Jak zapobiegać zachowaniom agresywnym u dzieci w wieku przedszkolnym

„Zachowania agresywne wydają się być

najwyraźniej bardzo nieatrakcyjnym tematem.

Ale również natrętnym, wręcz natarczywym,

pojawiającym się każdego dnia na nowo problemem,

który dotyczy innych, ale również bardzo szybko

dotyka nas samych…”

      Agresja… W dzisiejszym świecie, pełnym zróżnicowanych, bombardujących nas zewsząd bodźców, braku czasu i wszechobecnego pędu możemy ją spotkać wszędzie – w telewizji, sklepie, na ulicy, w pracy… Niestety także w przedszkolu. Osoby mające styczność ze środowiskiem przedszkolnym doskonale wiedzą o czym mowa – szczypanie, gryzienie, popychanie, kopanie, szarpanie, bicie, ciągnięcie za włosy, podstawianie nogi, ale także wyśmiewanie, przezywanie, drwienie, kłótnie, sprzeczki, prowokacje, przeszkadzanie w wykonywaniu pracy, niszczenie mienia… Z powyższymi przejawami agresji możemy mieć do czynienia już wśród tych najmłodszych. I mamy – są one bowiem wpisane w codzienność. To nie znaczy jednak, że mamy się na nie godzić czy przymykać oko. Wspólnie musimy działać, aby tych sytuacji było jak najmniej.

Skąd u małych dzieci bierze się agresja? Na pewno nie pojawia się bez przyczyny. Małe dziecko, reagując agresywnie, zwykle o coś walczy – o własne bezpieczeństwo, o przywództwo, o terytorium… Z równym zaangażowaniem broni rzeczy, które w danym momencie są mu bliskie – ulubiony samochód, piękna lalka, którą akurat się bawi, nowo powstały zamek z klocków itp. Dziecko walczy także o wyrazy sympatii, zainteresowanie określonych osób, uzyskanie informacji czy też zwrócenie na siebie uwagi. Zdarza się, iż celem jest również przywódcza pozycja w grupie, która niewątpliwie będzie dawała dziecku możliwość wywierania wpływu na rówieśników. W momencie, kiedy chce coś uzyskać, a nie zna na to skutecznego sposobu – reaguje agresją. Postępując w ten sposób na dłuższą metę uczy się złych zachowań, zwłaszcza jeśli utwierdzi się w przekonaniu, że wówczas zdobywa to, na czym mu zależało – niezależnie czy to jest rzecz materialna czy chęć zwrócenia na siebie uwagi. Agresja rodzi się także z poczucia bezsilności, kompleksów, niskiego poczucia własnej wartości czy też z powodu niezaspokojenia podstawowych potrzeb dziecka. Zaspokojenie podstawowych potrzeb (bezpieczeństwa, miłości, uznania, poczucia własnej wartości) warunkuje dobre funkcjonowanie w grupie społecznej – kiedy zostaje to zaburzone, mogą pojawić się zachowania agresywne. Największy wpływ na zaspokojenie potrzeb dziecka ma oczywiście rodzina, a obok niej – przedszkole, grupa rówieśnicza, środowisko lokalne. Zdarza się też, że mamy do czynienia z trudniejszą formą agresji, jaką jest agresja patologiczna. Możemy o niej mówić wówczas, gdy nie odnajdujemy wyraźnych przyczyn zaistniałej sytuacji. Tłumaczy się ją zmianami chorobowymi, zamianami w mózgu czy też zaburzeniami nerwicowymi.

Nie jest możliwym uniknięcie przejawów agresji wśród małych dzieci. Wystarczy jedno agresywne dziecko, jedno zachowanie, a zaczynają się one powielać. Musimy zdać sobie sprawę z tego, że niejednokrotnie dziecko nie zna innych skutecznych środków komunikacji i możliwości osiągnięcia zamierzonego celu. Dlatego tak ważne jest kompetentne i skuteczne reagowanie na agresję i ukazywanie dzieciom możliwości zawarcia kompromisu oraz wypracowanie innych sposobów radzenia sobie ze złymi emocjami.

Doskonale wiemy o tym, że agresywne zachowania pojawiają się nie tylko w przedszkolu. Również rodzice doświadczają tych przykrych sytuacji i to w trakcie różnych codziennych zajęć. Dlatego tak ważne jest wspólne podejmowanie działań nad zwalczaniem agresji – nie można przerzucać odpowiedzialności w całości na przedszkole ani na dom rodzinny. Przedszkole nie może odbierać rodzicom ogromnej roli jaką pełnią w tym procesie. Jest bowiem „tylko” jednym z miejsc, w których dziecko zdobywa doświadczenia i poznaje oraz uczy się modeli rozwiązań i zachowań. Jednak środowisko rodzinne ma w tym względzie swoją własną szczególną wartość, gdyż dziecko uczy się sposobów radzenia sobie z agresją i złością od najbliższych, zaufanych mu osób. I to właśnie te zachowania będzie powielać. Z tego też powodu przedszkole może (i powinno) stanowić uzupełnienie działań i wysiłków rodzinnych, być partnerem dla rodziców. Różnie to jednak bywa z tym, kto pierwszy szuka kontaktu, kto pierwszy wyciąga rękę. Nie mniej jednak dla rozwiązania problemu zachowań agresywnych u dzieci niezwykle ważna jest dobra współpraca na linii przedszkole – rodzic.

Na wszelkie przejawy agresji musimy szybko i sprawnie reagować. Nie da się ich jednak całkowicie wykluczyć – co zresztą byłoby wręcz niewskazane. Pojawiające się w życiu dziecka stany napięcia, sytuacje konfliktowe, złość czy inne negatywne emocje są punktem do nauczenia się prawidłowych sposobów radzenia sobie z nimi i akceptowalnych społecznie reakcji. Dodatkowo zwiększają one intensywność pozytywnych przeżyć, gdyż radość dziecka z osiągniętego sukcesu będzie tym większa, im więcej trudności musiało ono pokonać w drodze do celu.

Małe dziecko musi jednak zobaczyć i zrozumieć, iż zachowania agresywne są bezsensowne i mało skuteczne. Powinniśmy na każdym kroku dostarczać dziecku prawidłowych wzorów zachowań – spokojnych i opanowanych, aby dziecko przekonane było o ich skuteczności. Ponieważ istnienie sytuacji konfliktowych jest wpisane w naszą codzienność, musimy wyposażyć dziecko w umiejętność wspólnego pokonywania przeszkód i szukania rozwiązań korzystnych dla wszystkich.

W kontakcie z agresywnymi dziećmi musimy nauczyć się prawidłowych reakcji na niewłaściwe zachowania. Musimy przyjąć strategię, w myśl której będziemy otwarcie mówić o uczuciach i emocjach – zarówno swoich jak i dziecka. Bardzo ważne jest, aby w odpowiedni sposób budować komunikaty, które nie będą oceniały dziecka, a jego zachowanie. Nie mówmy zatem: „Jesteś zły”, „Jesteś niegrzeczny” – zamiast tego powiedzmy: „Bardzo mi przykro, że tak się zachowujesz…”, „Ranisz mnie, gdy…” itp. To pozornie mała różnica, która jednak dla dziecka ma duże znaczenie – nie przypisuje pewnych cech jemu samemu, a opisuje zachowania, które dziecko zastosowało i ich wpływ na nas.

Aby uniknąć zachowań agresywnych u swojego dziecka warto zastosować następujące wskazówki:

• stosowanie otwartej postawy wobec dziecka
• dobry przykład dorosłych, gdyż to od nas dziecko uczy się wzorów zachowań
• kontrola nad tym, jakie bajki, książeczki czy filmy ogląda nasze dziecko i skuteczne eliminowanie tych, które ukazują agresję
• stworzenie dla dziecka tzw. kącika relaksacyjnego
• wspólne słuchanie muzyki uspokajającej i relaksacyjnej
• czytanie bajek terapeutycznych
• wspólne spędzanie czasu
• dostrzeganie i chwalenie za pozytywne zachowania
• ustalenie z dzieckiem zasad – co wolno robić, a czego nie – i powracanie do nich w każdej sytuacji tego wymagającej
• nie odpowiadajmy agresją na agresję
• dajmy dziecku możliwość wyrażenia się w rożnych formach – plastycznej, ruchowej itp.
• rozmawiajmy i jeszcze… rozmawiajmy!

     Na koniec chwila refleksji – musimy bowiem zdawać sobie sprawę, że każde agresywne zachowanie dziecka to tak naprawdę wołanie o pomoc. Dziecko, które dopiero uczy się prawidłowych relacji z innymi, woła o pomoc, gdyż nie potrafi sobie samo poradzić, a zaistniała sytuacja je przerasta. A że nie potrafi inaczej – reaguje w ten sposób. Dlatego to do nas – dorosłych – należy obowiązek, aby to wołanie usłyszeć i prawidłowo na nie zareagować. Musimy dziecko wysłuchać, zrozumieć i pomóc mu, a potem wspólnie wypracować prawidłowy wzór postępowania. Niezbędnym narzędziem stanie się tutaj rozmowa, jednak nie o charakterze oskarżającym, lecz z okazaniem zainteresowania i chęcią udzielenia pomocy.

Aby refleksja pozostała na dłużej – do przeczytania: „Bajka nie tylko dla nauczycieli”

„Był sobie pewnego razu chłopiec o złym charakterze. Jego ojciec dał mu woreczek gwoździ i kazał wbijać po jednym w płot okalający ogród, za każdym razem, kiedy chłopiec straci cierpliwość i się z kimś pokłóci.

Pierwszego dnia chłopiec wbił w płot 37 gwoździ. W następnych tygodniach nauczył się panować nad sobą i liczba wbijanych gwoździ malała z dnia na dzień – odkrył, że łatwiej jest panować nad sobą niż wbijać gwoździe.

Wreszcie nadszedł dzień, w którym chłopiec nie wbił w płot żadnego gwoździa. Poszedł więc do ojca i powiedział mu o tym. Wtedy ojciec kazał mu wyciągać z płotu jeden gwóźdź każdego dnia, kiedy nie straci cierpliwości i nie pokłóci się z nikim.

Mijały dni i w końcu chłopiec mógł powiedzieć ojcu, że wyciągnął z płotu wszystkie gwoździe. Ojciec zaprowadził chłopca do płotu i powiedział:
- Synu, zachowałeś się dobrze, ale spójrz, ile w płocie jest dziur. Płot nigdy już nie będzie taki, jak dawniej. Kiedy się z kimś kłócisz i mówisz mu coś brzydkiego, zostawiasz w nim ranę taką, jak w płocie. Możesz wbić człowiekowi nóż, a potem go wyjąć, ale rana pozostanie. Nieważne, ile razy będziesz przepraszał, rana pozostanie. Rana słowna boli tak samo jak fizyczna.

Opracowała: J Filak

na podstawie: Gabriele Haug-Schnabel „Agresja w przedszkolu.

Poradnik dla rodziców i wychowawców”